Jako Paniynka Maryja łuciekała do Egiptu
Jak Paniynka Maryja łuciekała do Egiptu z Jezuskym, coby go nie zabił Heród, to szli i tam kańsi sioł gazda zbożi. A ta Paniynka Maryja pytała sie go: „Kiero cesta kludzi w kieróm strónym?” łUn ji powiedzioł, a łuna powiadała: „Wiycie co. Dejcie mi zasioć to zbożi a potym pudymy, kieróm cestóm nóm łukożecie”. A tyn gazda padoł: „Dejcie pozór, bo tam sóm zbónicy. A toby was zabili. Tam tóm cestóm nie śmiy żodyn jiść. Jidźcie tóm drugóm”.
łUn ji doł. łUn uż tam gotowoł bróny włóczić, a łuna sioła. Nó i zasioła i zaroz zielóne za nióm. A łun ji padoł: „Jidźcie tóm cestóm na lewóm strónym, na prawóm nie chodzcie”. A przilecioł zbónik ku gazdowi, a powiado: „Szli tu chłop, baba a z dzieckym?” – „Szli, jakech to zbożi sioł”. – „Ho, ho, kany łuż to, jak zbożi zielóne”. Nó i poszeł. A łuni sie jakosi zmylili i szli tóm prawóm strónóm. Tam siedzi na pniu zbónik a łuni se myśleli, że to chłop. Paniynka Maryja sie go pyto: „Kany też tu je cesta do Egiptu? Bo na tej drugi sóm zbónicy”. A łun pado: „Tak go nie miniecie, bo przed wami stoji. Ale jidźcie, nic wóm nie śmiy być. Jidźcie, tam je chałupa, tam sóm zbónicy a jo je tyn herszt. Tam je kucharka. Powiydzcie, że jo was tam posłoł”.
I łuni szli, bo łuż Jezusek płakoł łokropnie. Zima mu było.I prziszli tam. Ta zbóniczka powiado: „Ej, tacy piekni ludzie i to dziecko tak krasne. łUni by was zabili. Tu je dwanoście zbóników. Jo jich łobsłógujym, bo musim, warzym jim, ale to by was zabili”. – „Dyć nóm tu kozoł jiść, tyn herszt”. – „O tóż jak wóm kozoł, tóż dobre”. I nagotowała jedzyni dobre. I zbónikóm, i jim. Ale ani Świynty Jozef sie tego nie tknył ani Paniynka Maryja, ani Jezuskowi nie dali nic jeść. Jyny za piecym stoli. A teraz zbónicy sie sujóm, a wlezóm do tej jizby, a powiadajóm: „Sóm tu dwo ludzie? Baba, chłop a dziecko?” – „Sóm. Ale nic nie jedzóm, bo sie was bojóm”. – „Niech sie nic nie bojóm, bo jim nic nie zrobimy”. Tóż dobre. Bo za zapieckym stojóm. Bo ło siebie sie nie boli, ale ło Jezuska. Tak teraz dobre. Łóżko fajne, wszecko. To wiycie, że nie spali, bo łu zbóników to je straszne.
Rano Jezusek płacze. A tyn herszt sie pyto: „Czymu to dziecko płacze?” – „Na ni ma kómpany łuż siedym dni”. Chned kozoł złotóm waniynkym prziniyść, wody nagrzoć, jyny taki dziw sie robił. I prziniyśli tóm waniynkym, i dobre. I Paniynka Maryja kómpie Jezuska, i łun łuż tam trzasko, pyrsko, rod, że je we wodzie, śmieje sie. Ale tam dziecko płacze. A Paniynka Maryja pado: „Mocie dziecko?” – „Mómy”. – „Tak go prziniyście, jo go łokómpiym. łUno chce sie kómpać”. – „Jej, dybyście go dali do wody, byłby krzik niemały. Je jedyn wrzód, żebyście szpyndliczkym nie żgli, coby wrzodu na nim nie było”. – „To nic. Prziniyście go”. Wziyna Jezuska, do pieluszki łowinyła a położiła. łUni prziniyśli to dziecko, łuna go jyny wetkała do wody, wyjyna i było czyściunki. Tak nie wiedzieli, co jim dać. Tyn herszt przikuloł beczkym złota. Paniynka Maryja: „Każ by my też szli z takim złotym? Jedyn abo dwa pyniyzki wzióńść, ale wiyncej ni”. Tak ta zbójniczka chute wziyna, tóm wodym wyloła do żbóna a schowała. Tak potym roki po kapynce lycziła ludzi. Strasznie sie łuzdrowiali. Choć jaki tryndowaty był, łuzdrowił sie, jyny tóm wodóm pokropili.
A teraz Paniynka Maryja jidzie a tyn zbónik powiado: „Do fortuszka se musicie tych pyniyz wzióńść”. A Paniynka Maryja powiado, aji Świynty Jozef: „Ni. Jo zarobim. Jo je cieśla. I robim pocyncie, i wszecko. Jo zarobim. My chcymy skrómnie żić, bo tako wóla Bożo”. I tak je to.
O autorce vyprávění: Anna Chybidziurowa se narodila v Bukovci na sklonku panování císaře Františka Josefa I., 26. července 1898 ve dvoru u Wocławků (Wocławky). Rovněž její rodiče pocházeli z Bukovce, otec z osady Malinky, matka Marie rozená Ćmielová z Markova. Její vypravěčské nadání obdivovali všichni od Hrčavy po Bukovec.
Děkujeme autorovi publikace Karolowi Danielowi Kadłubcovi a vydavateli – spolku Ducatus Teschinensis – za souhlas s publikováním na našem portálu vybraných povídek z knihy Opowiado Anna Chybidziurowa. Publikaci (již II. vydání) lze zakoupit v regionálních knihkupectvích.
Komentáře
