Jewka Trzynczanka: Płot
Ta diablica wichura „Emma” nie narobiła jyny cyrkusu w lasach i na chałpach (chociaż u nas było światło i nic sie nóm w mrażakach nie zepsuło), ale tak rozjechała nikierym ludzióm hormony, że sie zaczyny robić dziwy.
Byli my powinszować na kulaciny nasimu kamratowi Jurkowi. No i czas przi plotkach, winie, śliwowicy aji dobrym jodle uciekoł galopym, aż sie zećmiło i do północy wiela nie chybiało. Kamratka Hanka prawie dowała garniec z polywkóm na balkón i łomało nie oniymiała. Woło na nas: „Pójcie sie podziwać, widżim cuda a nie wiym, ci to móm z wina ci z miesiónczka.”
Była tam tako pora, nie wiym ci swoji, ci pojczani, ale mieli jisto kole piyndziesióntki. Pani w szumnym kłobuku a pan w dłógim mantlu sie prosto przed chałpóm łoprzici ło płot miłowali. Tak sie im wzburziły hormony, że dalsi kroki by mógły być dlo nich niebezpieczne. Jurek już tam chcioł lecieć, zaklón i prawi: „Kruca, przeszły tydziyń my płot ze sómsiadym łoprawili, bo mi do niego wlecioł na motorce podchmielóny młodziok. Na szczynści sie mu nic nie stało, ale płot wybuloł. Pómóg mi go sprawić, a dzisio prawie w tym miejscu do niego mydlóm jacysi dwo błoźni. Dyć jeszcze malta na nim ni ma wyschnióno a uni bez rozumu walóm do garców!”
Na szczynści Hanka Jurka chyciła za rynkow, dała mu pusym na lico i prawi: „Dej jim pokój, dyć to isto nie beje dłógo trwać. W garażi ci zostoł jeszcze miyszek cymyntu, przi niejgorsim płot łoprawisz jeszcze roz. To wiysz, hormony nie bieróm wzglyndu. Jak sie wzburzóm, tak je cyrkus i szapito sie dźwigo.”
Tóż my sie pomału wycofali, zawrzili my dzwiyrze i zaczyni my sie strasznie śmioć. Jurek prawi: „No Hanka, dejmy se jeszczce cosi na zómb, aji kapkym spłókejmy chroboka. Tóż my spóminali, spłókowali chrzipkowe wirusy i było rano.
Jurek, jak szeł po widnie skóntrolować płot, kiery na szczynści wydzierżoł tyn napór, naszeł w zogrodzie szumny damski kłobuk i prziniós go Hance. Hanka prawi: „Wiysz Jurek, kłobuk je piekny, aji by mi pasowoł, ale nie dej Boże, jak by go ta paniczka kiedy poznała na moji głowie, to by mógła zrobić krawal, żech ji kłobuk ukradła.”
Tóż kłobuk czako w garażi. A szkoda go, bo je jakisi znaczkowy i musioł być sakramyncko drogi.
Tóż wy młodzi, jak sie wóm zacznie w głowie ćmić a przed łoczami wóm bedóm lotać barewne myntle, miyjcie sie na baćności. Wybiercie se raci jakóm suchóm miydzkym abo sarnióm budym. Aż sie wóm żodyn z balkóna nie prziziyro.
O autorce: Eva Szczerbová, rozená Suszková, se narodila 17. září 1938
v Písku u Jablunkova. Její matkou byla lidová vypravěčka Marie Suszková, známá
jako Chraścinka z Pustek. Ve svých patnácti letech začala pracovat v železárnách v Třinci, kde byla zaměstnána až do roku 1994. Pravděpodobně i pod vlivem své matky se začala poměrně brzy věnovat také psaní. Nejprve psala tzv. do šuplíku, od roku 2007 publikuje pod pseudonymem Jewka Trzynczanka.
Děkujeme autorce a vydavateli – spolku Ducatus Teschinensis – za souhlas s publikováním na našem portálu vybraných povídek z knihy Jako sie tyn żiwot zmiynio, kterou lze zakoupit v regionálních knihkupectvích.
Komentáře
