Jewka Trzynczanka: Sztyrycet roków we werku
Spómniynia ludzi, kierzi aji wiyncej jako cztyrycet roków we werku przerobili, żodyn z pamiynci nie wymaże. A jak żeście sie dostali do dobrej partyje, to żeście mieli wygrane. Tam sie przyjacielstwa i miłości nawiónzowały a jedyn drugimu, ci to już na polu abo przi budowie dómu, pómogoł.
Jo se pamiyntóm, jako jo kiejsi prziszła do werku. To wiycie, partyja miała wdycki radość, jak mógli nowo przibyłego łotestować.
Roz sie mi podarziło wyfifrać rynce łod jakigosi sajrajtu. Nie chciało to puścić, tak mie posłali na betryb, że tam mi to w budzie umyjóm. Zakupkałach na plechowe dwiyrze, ale żodyn nie łotwiyroł. Tóż żech pomalutku łodewrziła. Mieli tam warsztat ślosorze. Pieknie żech pozdrowiła z przeprosinami, że przeszkodzóm. „Co chcesz, dzieuszko?”, pyto sie tyn jedyn. Jo ukazujym rynce, że ci bych mógła popytać czego na umyci (mieli już hawizo, że przidym).
Ale że ja, ale że jako sie nazywóm. Tóż jo na baczność, jako bych była u szandarów. Wszecki nacjonale żech jim wybałusiła aji z rodnym numerym. Jyny sie uśmiychali. Tyn jedyn prziniós półkilowóm kónzerwym hermetyku i pyndzlym mi rynce namazoł. Że aż na chwilym poczkóm a potym niech se pod waserlajtunkym rynce umyjym. Stojim przi banku a rynce mi zaczyny twardnyć. Wszecy uciykli a jo do beczu. Umyć to nie szło. Do budy wlóz jakisi panoczek i dziwo sie na mie, jako bych z granika spadła, że co tam robim. Tak żech mu z beczym łopowiedziała, co sie mi stało. Panoczek prziniós banioczek z jakimsi biołym pierónstwym i zaczón mi rynce pucować. Prawił mi, aż sie nie bojim, że mi ty rynce umyje, ale że ci chłapcy, co mi to zrobili, pujdóm bez prymiji do chałpy. Jo we strachu, że to wszecko gwóli mie, i że mało, co mi rynce namazali, to mie mogóm aji zbić. Tóż żech panoczka pytała, aż jim ty prymije niecho, że jo to żodnymu nie powiyn, ani tatóm dóma.
Rano żech miała rynce spuchłe jako jelita i mama zy mnóm gnała do dochtora Turónia pod kierchów. Do werkowego nie było czasu. Gorónczka zy mnóm młóciła a sómsiadka niysła do werku wzkaz, żech je na maródce z rynkami. Nie prziznała żech sie żodnynu i prawiłach doktorowi, że mie mrowce pożrały. Na szczynści sie nic nie stało. Jeszcze w tyn dziyń do nas przilecieli ślosorze z paczkym bómbónów i z półlitrym dlo taty. Dziynkowali mi, żech jich nie dostała do maleru. Wiela nie chybiało.
Starsi łodchodzóm na pyndzyj a młodzi sie kludzóm do werkowej rodziny. Łod dziada pradziada to tak było i je. Tóż niech sie wóm do niekónieczna werkym Łolza przelywo a strómy wóm szumióm kole cesty, jak idziecie do roboty.
W Kónski sie aji sarny kole płotu plyntóm, chociaż kuminy tu sym tam wiyncej zakurzóm. Tóż niech już tam. Gorsi by było, dyby ganc przestały a bramy do werku były lancuchami na kłotkym zamknióne a za nimi jyny kocury góniły. Wóm wszeckim, kierzi żeście tam pół żiwota łodrobili, sie patrzi podziynkowani. A wóm, kierzi sie tam dziepiyr rychtujece, żicim kupa zdrowio, żeleźne nerwy i tak, jako kiejsi nas, niech ani dzisio humor nie łopuszczo.
O autorce: Eva Szczerbová, rozená Suszková, se narodila 17. září 1938
v Písku u Jablunkova. Její matkou byla lidová vypravěčka Marie Suszková, známá
jako Chraścinka z Pustek. Ve svých patnácti letech začala pracovat v železárnách v Třinci, kde byla zaměstnána až do roku 1994. Pravděpodobně i pod vlivem své matky se začala poměrně brzy věnovat také psaní. Nejprve psala tzv. do šuplíku, od roku 2007 publikuje pod pseudonymem Jewka Trzynczanka.
Děkujeme autorce a vydavateli – spolku Ducatus Teschinensis – za souhlas s publikováním na našem portálu vybraných povídek z knihy Jako sie tyn żiwot zmiynio, kterou lze zakoupit v regionálních knihkupectvích.
Komentáře
