łO silnym Jankowi
Tóż roz było tak, że łociec łumrzył, a matce zostoł chłapiec. Janek mu było na miano. Ale łokropnie kupa zjod, tóż mu powiadała: „Jo cie nie łużiwim, musisz jiść do świata”. I szeł.
Jidzie i zebroł sie z gazdóm. Pado: „Gazdo, nie potrzebujecie pachołka?” – „A prawie go potrzebujym”. – „Tak jo by szeł do was”. – „Tak poj”. No i szeł. Gazda go przikludził rano chned i powiado: „Tak teraz bejesz młócił”. I doł mu cepy. A łun pado: „Cep taki? Dy to je łoganiaczka na muchi”. I wzión kół zieleźny, i prziwiónzoł ku jakimusi buku, i walił łokropnie, i wymłócił strasznie kupa tego zbożo. – „Teraz to trzeja wioć” Piyrwi nie było fukacza, ale wiejaczki, taki łopaty. Tak mu powiado: „Łoto łopata, przechybuj zbożi, a łodewrzij dźwiyrze, aby plewy wylatowały. Gorszi zbożi beje tu, a to lepszi łosobno”. Doł tu tóm łopatym. – „Cóż też to je łopata?” I zebroł jakichsi hander, dek, nawiónzoł na tyn kół zieleźny i takigo wiatru narobił, że wszecko zbożi cziste. – „Prziniyście miechi”. Prziniyśli mu miechi. – „Joj, mój tata mioł kiejsi taki pytliczki na pyniyze, ale na to sie to nie godzi”. Tak mu prziniyśli z pierziny syp łosiym metrów. I w tym nosił wszecko.
Gaździno łuż tam łuwarziła dlo wszeckich, szwarnie jich było, ale dziecka jeszcze małe. I dali łyżki. łUn sie dziwo i pado: „Czego? Z tym jeść? To mój starek mo takóm łopatkym z łucha wyszkrabować”. I wio po łopatym, i jak nabroł roz, zjod wszecko. łUni ni mieli co.
I całóm noc rozmyślali, jako sie go pozbyć.
– „Dómy mu cziścić studniym, a tam go kamyniami zapierymy. Niech łuż aji skapie, bo co beje po świecie tak ludzi łobciónżać”. Padali: „Bejesz dzisio studniym cziścił”. łUż sie mu tam dali najeść, trzi chleby zjod i gałuszek lawór. No i do studnie wloz, a łuni napytali chłopów, co tam kamynie skulowali. A łun wszecko tak jyny pyrt do góry a powiado: „Co tu tela śmiecio na mnie chybiecie!” Tak potym taki łokropny zwón tam był z jakigosi klosztora. Wkulali go tam trzo chłopi. Prawie mu to na głowym spadło, a łun pado: „Tóż jech tu aji czopkym dostoł?” I wyszeł ze studnie. „A jo łuż tu nie bedym, jo łuż jidym precz. Jo widzim, żech wóm tu je na łobciynżność. Jo zrobim kupa, aji cały las powolóm, ale jo aji zjym za dziesiyńć abo dwacet chłopów”. No i poszeł. I to tako prowda, jako kura że na małóm strónym chodzi.
O autorce vyprávění: Anna Chybidziurowa se narodila v Bukovci na sklonku panování císaře Františka Josefa I., 26. července 1898 ve dvoru u Wocławků (Wocławky). Rovněž její rodiče pocházeli z Bukovce, otec z osady Malinky, matka Marie rozená Ćmielová z Markova. Její vypravěčské nadání obdivovali všichni od Hrčavy po Bukovec.
Děkujeme autorovi publikace Karolovi Danielovi Kadłubcovi a vydavateli – spolku Ducatus Teschinensis – za souhlas s publikováním na našem portálu vybraných povídek z knihy Opowiado Anna Chybidziurowa. Publikaci (již II. vydání) lze zakoupit v regionálních knihkupectvích.
Komentáře
